Tagi

Solo – Israel Galván

Solo – Israel Galván

Taniec współczesny | Flamenco

Izrael Galván sam bada możliwości swojego naturalnego tańca w „Solo”. Znany jest z umiejętności choreograficznych, a po wypróbowaniu tańca solowego bez muzyki pochodzącej z najbardziej klasycznego flamenco, tancerz doprowadza tę koncepcję do skrajności, czego efektem jest całkowicie awangardowe doświadczenie. Galván podąża za krokami Vicente Escudero, do kogo patrzy, a który również tańczył bez muzyki prawie 100 lat temu. Artysta eksponuje się i pokazuje, z czego naprawdę. Na scenie nie ma mikrofonów, ani śpiewaków podkładowych, w „Solo” Galván tworzy muzykę, słuchając własnego ciała, używając stóp, trzaskając palcami, a czasami nawet głosem. Świetna okazja, by zobaczyć, jak bogaty jest jego repertuar i jak różnorodny jest unikalny język stworzony przez artystę, który otworzył drzwi do nowego świata możliwości flamenco w XXI wieku.

 

 

 

Dulces bestias – taniec współczesny

Dulces bestias – taniec współczesny

Compañía Nómada przynosi współczesny utwór taneczny Dulces Bestias (Słodkie Bestie) do Jameos del Agua Auditorium, niedawnego laureata pięciu Canary Islands Performing Arts Replica Awards w 2018 roku, najlepszy występ roku według tych nagród.

 

Dulces Bestias odzwierciedla aspekty zwierzęce, które ludzie odziedziczyli, wykorzystując zwierzęce atrybuty, aby przekroczyć własną kondycję i pokonać trudności stwarzane przez naturę. Roberto Torres, reżyser i choreograf spektaklu, wyjaśnia, że „żyjemy dziś w hałasie i asfaltowej dżungli, z innymi „słodki bestie”…. i jakoś tęsknimy za naturą, której jesteśmy częścią, i że wydaje się, że każdego dnia rozstajemy się z coraz większą ilością ludzi”.

 

Kostiumy futrzarskie zaprojektowane przez Yaiza Pinillos, Natura reprezentowana przez muzykę Samuel Aguilara, oświetlenie przez Grace Morales oraz „bestie” grane przez Paula Quintana, Daniela Moralesa i Paloma Hurtado, wyrażające ich animację, ponieważ pokazują swoją pokorę w obliczu samej Natury.

 

Muzyka, skomponowana i wykonywana przez Samuel Aguilara, ma również na celu połączenie z naturą i stanie się metaforą jej dźwięków, które stają się coraz bardziej zapomniane i nieznane.